Literatura dotycząca Tunezji jest, z nielicznymi wyjątkami, dostępna jedynie w językach obcych, szczególnie w arabskim i francuskim, a także angielskim, niemieckim i włoskim. Polskie opracowania skupiają się przede wszystkim na okresie rzymskim w historii Tunezji i szerzej Afryki Północnej oraz średniowieczu i wczesnych latach epoki nowożytnej.
Znacznie bardziej uboga jest literatura dotycząca historii współczesnej tego regionu. Dzieła literatury pięknej pozwalają poznać kraj i zrozumieć jego mieszkańców. Większość proponowanych poniżej pozycji można znaleźć w bibliotekach i placówkach naukowych w Polsce.
Przewodniki
Praktycznie jedynymi wydanymi do tej pory przewodnikami po Tunezji w języku polskim są skromne informatory: Tunezja. Przewodnik Turystyczny opracowany przez wydawnictwo Muza SA. (4,7 zł.) oraz Tunezja od A do T autorstwa Ewy Murawskiej-Naimiec (7,2 zł.), informator turystyczny przedstawiający w wielkim skrócie dzieje kraju, informacje dotyczące religii, kultury i obyczajów, a także porady praktyczne, obejmujące adresy instytucji, rozkłady rejsów promów, jazdy autobusów itd. Omówione w nim zostały też poszczególne miasta i zabytki.
Warty uwagi jest również przedstawiający całą Afrykę przewodnik Africa on a shoestring z serii Lonely Planet. Można go zdobyć, podobnie jak wszystkie pozostałe angielskojęzyczne pozycje z tej serii, składając zamówienie bezpośrednio u wydawcy australijskiego lub w sklepach znajdujących się w większych miastach Polski, np. w Warszawie, Podróżnik. Cenną pomocą przed wyprawą na Saharę jest Sahara Handbook Simona Glena (Roger Lascelles, 1990 r.) opisująca szlaki, którymi mogą wędrować żądni przygód turyści. Lascelles wydał też książkę pt. Africa Overland.
Inne niezłe przewodniki o podobnej tematyce opublikowane zostały w języku francuskim przez wydawnictwo Hachette i niemieckim (Polyglott).
Wybierający się w podróż do Afryki z dziećmi powinni sięgnąć do przewodnika z serii Lonely Planet Travel with children pióra Hanseen Weeler.
Periodyki
W Polsce dostępne są również czasopisma tunezyjskie poświęcone historii tego kraju. Należą do nich francusko-języczne Revue Tunisienne i Cahien de Tunisie. Współczesne dzieje Tunezji omawia Annuaire de l’Afrique du Nord. Brytyjskie wydawnictwo World of Information, 21 Gold St., Saffron Walden, Essex CB10, Great Britain, publikuje co roku Africa Review i Middle East Reviewz aktualnymi informacjami o sytuacji w poszczególnych krajach północnej Afryki. Obie pozycje zawierają też sporo rad dla biznesmenów oraz przydatne adresy.
Sztuka, historia, literatura, religia
Przed podróżą do tak odległego kraju jak Tunezja, bez względu na to czy celem wyprawy są słoneczne plaże i ciepłe morze, czy też tropienie śladów historii, dobrze zdobyć podstawowe informacje dotyczące sztuki, obyczajów i języka tego regionu. Do ogólnych opracowań należą m. in.: Tunezja autorstwa E. Szymańskiego (Warszawa 1971 r.), Historia Tunezji A. Dziubińskiego (Ossolineum 1994 r.), Historia literatury arabskiej], Bielawskiego (Wrocław 1968 r.), Mahomet i świat muzułmański J. Reichmana (Warszawa 1966 r.). Warto także zerknąć do opracowanych przez T. Lewickiego Dziejów Afryki od czasów najdawniejszych do XIV w. Studium Afrykanistyczne UW, (Warszawa 1963 r.), Dziejów Arabów pióra P. K. Hittiego, Tunezji A. Parzymes (Warszawa 1994 r.). Bardziej dociekliwi sięgną zapewne do prac T. Kotuli, takich jak U źródeł afrykańskiego separatyzmu III wieku (Wrocław 1961 r.), Zgromadzenia prowincjonalne w Rzymskiej Afryce w epoce późnego cesarstwa (Wrocław 1965 r.), Masynissa (Warszawa 1976 r.)
Politykę zagraniczną państw Maghrebu przedstawia praca A. Parzymes. Polityka śródziemnomorska państw Maghrebu (Warszawa 1980 r.), a sytuację gospodarczo-polityczną Tunezji monografia autorstwa F. Brandela -Morze Śródziemne i świat śródziemnomorski w epoce Filipa II, t. 1-2 (Gdańsk 1976-77 r.)
Tunezja to niezwykle fascynujący, pełen sprzeczności kraj, którego kulturę ukształtowały burzliwe i zmienne dzieje i wpływy różnych ludów, i cywilizacji. Czasem najpełniejszy obraz kraju i ludzi oddają nie precyzyjne dzieła naukowe, ale powieści.
Księgarnie
Lepiej zabrać ze sobą parę książek na leniwe popołudnia, gdyż jedynie wielbiciele literatury obcej w oryginale mogą znaleźć tu coś dla siebie. Księgarnie, chociaż liczne, nie oferują raczej pozycji w języku angielskim; znający francuski są w dużo lepszej sytuacji. Można też oczywiście kupować zachodnie czasopisma, ale są one bardzo drogie. Najlepszym wyjściem jest rozejrzenie się, czy towarzysze podróży nie kryją jakiegoś „książkowego skarbu”.
Mapy
Biura ONTT, tak w Tunezji, jak i za granicą, mają bardzo dobrą, bezpłatną mapę drogową Tunezji. Zawiera ona również podstawową ilość informacji o interesujących miejscach w kraju (w języku angielskim i francuskim). W niektórych punktach turystycznych oferują również mapę drogową – Tunisien Strassenkarte, która kosztuje 250 milimów. W skład mapy wchodzą małe plany miast: Hammametu, Nabel i Susy oraz opisy w języku niemieckim. To jedyne mapy drogowe, jakie można spotkać na terenie Tunezji. Rozsądniej zaopatrzyć się odpowiednio przed dotarciem do celu. Godna polecenia jest mapa Tunezji wydana przez Kiimmerly & Frey w skali 1:350 000 (5,3 zł), dokładnie opracowana i precyzyjna. W każdej niemal polskiej księgarni natknąć się można na mapy Geocenter Tunezji w skali 1:1 000 000 (3,9 zł) oraz wydawnictwa PPWK z 1990 r. (1:1 000 000; 1,1 zł). Północna Afryka Michelina w skali 1:4 000 000 jest, co zrozumiałe, bardzo ogólna.
MEDIA
Zapewne nikogo nie dziwi fakt, że media tunezyjskie są zdominowane przez język francuski i arabski. Oferta anglojęzyczna ogranicza się do jednego tygodnika oraz jednej godziny dziennie audycji radiowej.
Czasopisma i gazety
W głównych centrach turystyki można kupić z opóźnieniem dwudniowym czasopisma angielskie, włoskie, niemieckie i francuskie. Międzynarodowe magazyny, takie jak the Time i the Newsweek, również są dostępne.
Jedyną publikacją wydawaną w języku angielskim jest tygodnik Tunisian News (1 D.T.). Zazwyczaj zawiera on kilka artykułów tematycznie związanych /. Tunezją oraz parę nieciekawych historyjek opartych na wiadomościach miejscowych sprawiających wrażenie, jakby były produkowane na zlecenie ministerstwa. La Presse i Le Temps – to główne czasopisma w języku francuskim, oferujące podobny zakres i układ informacji. Oba są wydawane codziennie, każde z nich zawiera po parę stron wiadomości międzynarodowych oraz szczegóły dotyczące lokalnej komunikacji: pociągów, autobusów i samolotów (300 milimów). Dzienniki arabskie: Es-Sabah i Al-Houria.
Radio i telewizja
Program telewizyjny w języku francuskim nadawany jest codziennie o godz. 20.00 – pół godziny wiadomości, a w nich dużo sportu oraz wieści ze świata. Większość zwykłych programów telewizyjnych to bezmyślne teleturnieje (które często ogląda się w tanich restauracjach). W piątkowe wieczory emitowane są nie najgorsze filmy.
Niektóre hotele, obeznane ze współczesnymi wymaganiami rynkowymi, mają telewizję sateliterną – goście mogą przez całą noc rozkoszować się wiadomościami CNN.
Działa rozgłośnia radiowa z programem w języku francuskim, odbierana w paśmie około 98 FM. Od 14.00 do 15.00 stacja nadaje też audycje w języku angielskim, a od 15.00 do 16.00 niemieckim oraz włoskim od 16.00 do 17.00. Znacznie lepszym źródłem radiowych wiadomości jest BBC World Service, który „łapie się” na częstotliwości 15.070 i 12.095 MHz. Zmieniając nieznacznie częstotliwość, można natrafić na rozmaite dziwne rozgłośnie, jak np. Radio Albania.